Το ταξίδι εξελίσσεται σαν μια κινηματογραφική ταινία.
Έξω το τοπίο της φύσης εναλλάσσεται
από περιοχή σε περιοχή,
από ώρα σε ώρα,
από εποχή σε εποχή.
Αμέτρητες εικόνες επιτίθενται στις προσλαμβάνουσες
και σε κάνουν να αισθάνεσαι υπέροχα.
Η φαντασία καλπάζει μέσα στη σκέψη,
συναγωνίζεται την ταχύτητα του τρένου,
του τρένου που μετέδωσε τον πολιτισμό
και διατήρησε ανέπαφο το παρελθόν στις διαδρομές του.
Προκαθορισμένη η πορεία.
Γραμμές, ράγες, σιδηροτροχιές
Ατέλειωτες, γραμμές
που καθοδηγούν την πορεία
Έτσι που και να εκτροχιαστείς
πάλι επάνω σε γραμμές
θα εγκλωβιστείς.
Η δικτατορία της ειμαρμένης
Παράλληλες κι ατέρμονες γραμμές
καθημερινά δρομολόγια σ’ ολόκληρο το δίκτυο
να υφαίνουν το σεντόνι της μοίρας
με πρόσχημα το ταξίδι.
Τώρα μπαίνουμε στο τούνελ
Επέρχεται το σκοτάδι
Το τοπίο χάθηκε
Ο θόρυβος ρυθμικός και μονότονος
Η ταχύτητα και ο χρόνος
σε λίγο μας επαναφέρουν στην ομορφιά του τοπίου.
Το ταξίδι συνεχίζεται.
Τότε που το κούνημα του τρένου
σιγοψιθύριζε στον χρόνο ιστορίες
για να περνάνε οι επιβάτες πιο ευχάριστα
ως τον τελικό προορισμό τους.
Σαν μια επίσκεψη,
ένα μελαγχολικό απόγευμα
σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό,
μοιάζει η ζωή μας.
Αποκαμωμένη, άπραγη
να οσμίζεται τον καπνό που αφήνουν πίσω τα τρένα
και να ονειρεύεται τα ταξίδια.
Δυο παράλληλες σιδηροτροχιές
που φαίνεται να συγκλίνουν στον ορίζοντα.
Κι όμως η ψευδαίσθηση της προοπτικής
δεν εξαλείφει την παραλληλότητα.
Ατέρμονες και παράλληλες οι πορείες.
Μόνο στις διασταυρώσεις σμίγουν για λίγο
και χωρίζονται πάλι.
Η κάθε μια ακολουθεί την πορεία μόνη της.
Όμως το τρένο τις χρειάζεται και τις δυο
να στηριχθεί επάνω τους,
για να κάνει το ταξίδι του.
Σαν ήρεμη και γαλήνια σιδηροδρομική γραμμή
που πριν λίγο άφησε πίσω της το τρένο,
ένα φθινοπωρινό απόγευμα
οι πιο γλυκές θύμισες αχνίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου